Kościół pod wezwaniem św. Marcina to jeden z trzech kościołów leżących w obrębie stołecznego Starego Miasta. Wraz z przyległym do niego zespołem klasztornym został ufundowany w pierwszej połowie XIV wieku. Był kilkukrotnie przebudowywany, w wyniku czego gotycka bryła budowli zyskała barokową fasadę.
Świątynia ma charakter bazylikowy, posiada trzy nawy, a w głównej z nich można podziwiać sklepienie beczkowe. W nawie głównej znajduje się również zejście do podziemnej kaplicy, która została poświęcona osobom poległym w trakcie powstania warszawskiego. Zarówno pod kościołem, jak i pod klasztorem znajdują się częściowo zasypane dawne pomieszczenia piwniczne.
W XVI wieku wewnątrz kościoła odbywały się sejmiki generalne i sejmiki relacyjne województwa mazowieckiego. Ze względu na często wybuchające awantury, uczestnicząca w nich szlachta miała przybywać na czczo z samego rana. Nie ustrzegło to jednak świątyni przed sprofanowaniem w 1695 roku, gdy na jej terenie doszło do rozlewu krwi i musiała zostać na nowo poświęcona.