Pałac pod Blachą to jeden z najcenniejszych zabytków Warszawy, odbudowany w 1948 roku po zniszczeniach wojennych. Znajduje się w nim w pełni wyposażony apartament księcia Józefa Poniatowskiego, a także cenne zbiory Fundacji Teresy Sahakian z unikalną kolekcją kobierców wschodnich oraz dziełami orientalnej sztuki zdobniczej.
Pałac pod Blachą swoją nazwę zawdzięcza wyjątkowemu pokryciu dachu, wykonanemu z blachy miedzianej. Kilkusetletnia patyna nadała mu ciekawy zielony kolor, który efektownie komponuje się z zabytkowym budynkiem. Powstał on ok. 1651, jako kamienica, ale dzięki wielokrotnym rozbudowom uzyskał obecne kształty i wielkość. Od końca XVIII wieku mieścił mieszkania dla członków dworu królewskiego. W okresie okupacji pałac częściowo zniszczono, ale zaraz po wojnie przeprowadzono jego odbudowę, przywracając mu dawną świetność.
Projektantem kamienicy był królewski kowal i płatnerz Wawrzyniec Ruffus, a budowę pałacu w latach 1720-1730 nadzorował Jakub Fontana. Ostateczna kompozycja ma charakter barokowy, składa się z czterech kondygnacji i ma znacznie niższe dwa skrzydła boczne z płaskimi dachami.
