Kościół Przemienienia Pańskiego

Kościół pw. Przemienienia Pańskiego nazywany potocznie farą to neoromańska budowla wybudowana na gruzach znacznie starszej świątyni. Za dwuwieżową fasadą kościoła kryje się pokryte secesyjną polichromią wnętrze. Najstarszym elementem wyposażenia jest pochodząca z poprzedniego kościoła farnego płyta nagrobna Sebastiana Lubomierskiego z XVI wieku.

Farę sanocką wybudowano za czasów Kazimierza Wielkiego. Otrzymała wezwanie świętego Michała i przez około 500 lat była najważniejszym kościołem Sanoka. Była ona między innymi miejscem ślubu Władysława Jagiełły z Elżbietą Granowską. W końcu XVIII wieku świątynia spłonęła. Pracę nad budową nowej podjęto dopiero po stu latach. W tym czasie parafia sanocka funkcjonowała w kościele franciszkanów. Pozostałością starego kościoła są fundamenty na placu świętego Michała.

Kościół pw. Przemienienia Pańskiego został wybudowany w modnym pod koniec XIX wieku stylu historyzującym. Do jego bryły wpleciono wątki neoromańskie. Budowla ma zakończoną trójkątnym szczytem fasadę, którą flankują dwie wieże. Trójnawowe wnętrze z transeptem pokryto w pierwszych latach XX wieku pastelową, secesyjną polichromią. Wyposażenie kościoła pochodzi niemal w całości z XIX i XX wieku.