Kalwaria Pakoska to 25 kaplic pasyjnych oraz klasztor franciszkanów z kościołem tworzące zespół nazywany Kujawską Jerozolimą. Topografia miejsca opiera się na układzie miejsc świętych w Jerozolimie, obejmujących miedzy innymi ostatnie stacje Drogi Krzyżowej. Z 26 stacji dwie znajdują się w kościołach – klasztornym, pw. Bonawentury oraz parafialnym pw. Parafia Pana Jezusa Ukrzyżowanego i Matki Bożej Bolesnej.
Kalwaria została ufundowana w 1628 roku, dlatego stanowi nie tylko wartość religijną, ale i historyczną. To drugi, po Kalwarii Zebrzydowskiej, zespół sakralny na ziemiach polskich, w całości zachowany do czasów obecnych. Kompleks kaplic został ulokowany na prywatnych ziemiach Działyńskich. Od 22 grudnia 1631 opiekę nad kompleksem sprawują franciszkanie z pobliskiego klasztoru.
Kalwaria Pakoska nie powstawała bez problemów, bowiem podczas budowy kolejnych kaplic sprzeciw okazywał ówczesny kler diecezjalny. W okresie szwedzkich najazdów kaplice zostały sprofanowane, a ich wyposażenie zniszczone. Franciszkanie opiekowali się kalwarią aż do kasaty w 1832 roku, a potem po powrocie do Pakości 9 września 1931 roku.
Atrakcje wewnątrz
