Ściana Zachodnia (płaczu)
Nazwa lokalna: הכותל המערבי
Ściana Płaczu w Jerozolimie jest jedynym zachowanym do dzisiaj fragmentem Świątyni Jerozolimskiej i najważniejszym świętym miejscem judaizmu. Mur został pierwotnie wzniesiony w ramach rozbudowy Drugiej Świątyni Żydowskiej rozpoczętej przez Heroda Wielkiego. Nazwa miejsca pochodzi od święta opłakiwania świątyni zburzonej przez Rzymian. Tradycyjnie, między wnęki muru wkłada się karteczki z intencjami do Boga.
Ściana zachodnia została wzniesiona w około 19 roku p.n.e., podczas renowacji świątyni. Całość świątynnego muru to niemal 488 metrów konstrukcji, w dużej mierze ukrytej za budynkami. Nazwa Ściana Płaczu odnosi się do 57-metrowego odcinka, który od wielu stuleci stanowi miejsce modlitw i pielgrzymek Żydów i nie tylko. Kolejne rzędy murów powstawały odpowiednio w VII wieku, w okresie panowania Imperium Osmańskiego oraz w 1967 roku.
Ścianę Płaczu w Jerozolimie podzielono, oddając 48 metrów dla mężczyzn i 12 metrów dla kobiet. Mur ma znaczenie także dla wyznawców Islamu. Według Koranu jest to miejsce, w którym islamski prorok Mahomet związał swego rumaka, al-Buraqa, podczas nocnej podróży do Jerozolimy, zanim wstąpił do raju. Mistyka miejsca oraz wartość historyczna, kulturowa i religijna sprawia, że Ściana Płaczu w Jerozolimie pozostaje także celem licznych podróży chrześcijan.
Atrakcje wewnątrz
