Katedra św. Dawida

Katedra pw. Świętego Dawida to świątynia w stylu późno normandzkim z wyraźnym wpływem angielskiego gotyku. Zbudowano ją w XII wieku na terenie zapadliny, przez co jest niemal niewidoczna od strony morza – miało to służyć ochronie przed najazdami i atakami wikingów. Warto zwrócić w niej uwagę przede wszystkim na nawę główną, najstarszą część budowli oraz kaplicę św. Dawida, w której mieszczą się relikwie świętego.

W katedrze znajdują się także inne kaplice – Trójcy świętej, Tomasza Becketa, św. Edwarda Wyznawcy oraz tzw. Lady Chapel. W świątyni pochowano rodziców pierwszego walijskiego króla Anglii i założyciela dynastii Tudorów, Henryka VII.

Wspólnota klasztorna została tu założona przez św. Dawida, już w VI w. Obecny kościół został zbudowany na miejscu starego, zniszczonego w trakcie jednego z wielu wikińskich najazdów. W XII w. papież Kalikst ustanowił tu sanktuarium św. Dawida i miejsce pielgrzymek. Dwie pielgrzymki miały mieć wartość jednej wyprawy do Rzymu, a trzy – jednej do Jerozolimy.