Latarnia wzniesiona pod koniec XIX w. przetrwała do dziś w niezmienionym kształcie. Obiekt składa się z oktagonalnej (ośmiokątnej), wysokiej na 19,5 m wieży oraz niewiele niższego domu latarników. Wraz z pojawieniem się nawigacji satelitarnej, latarnia straciła znaczenie dla żeglugi morskiej. W 1993 r. została wpisana do rejestru zabytków i otwarta dla zwiedzających. Jest doskonałym punktem widokowym.
Ujście rzeki Słupi od wieków należało do trudnych nawigacyjnie. W 1871 r. zbudowano 12-metrowy maszt, na który wciągana była latarnia olejowa widoczna z odległości 6 mil morskich. 20 lat później zbudowano latarnię w obecnym kształcie. Jej światło było widoczne na 18 mil morskich (około 33 km).
W zamierzchłych czasach mieszkańcy Ustki, paląc na plaży ogniska, powodowali katastrofy statków, które następnie z zyskiem łupili. Kolejne pokolenia latarników przysięgały, że w czasie samotnych wart słyszą upiorne wycie, jęki i tupanie. Odgłosy te miały wydawać duchy ludzi, którzy zginęli na zatopionych podstępnie statkach. Duchy zniknęły bezpowrotnie, gdy w czasie remontu wstawiono w latarni nowe okna.
Atrakcje wewnątrz
