Opactwo benedyktynów w Lubiniu jest jednym z najstarszych w Polsce, wciąż działających ośrodków monastycznych. To bardzo ciekawy zabytek architektury, którego początki sięgają XI wieku. W bryle obecnej barokowej świątyni zachowały się starsze, romańskie elementy.
Początki klasztoru w Lubiniu związane są z fundacjami benedyktyńskimi, których dokonywano po najeździe Brzetysława i pogańskich rozruchach około połowy XI wieku. Jego fundatorem był Bolesław Śmiały, a opieką otaczali go także kolejni władcy. Według tradycji, w kaplicy grobowej dobudowanej do romańskiego kościoła pochowano księcia Władysława Laskonogiego. Klasztor spełniał także ważne funkcje kulturalne, był ostoją nauki i miał ogromną bibliotekę. Została ona wywieziona z Lubinia po kasacie zakonu przez władze Pruskie. Benedyktyni powrócili do klasztoru dopiero po I wojnie światowej.
Centrum klasztoru jest kościół Narodzenia Najświętszej Marii Panny. Budowla ma dziś przede wszystkim charakter barokowy, ale w jej bryle widoczne są elementy wcześniejszych świątyń. W nakrytej kolebkowym sklepieniem nawie odsłonięto fragmenty romańskich murów. Z kolei wieża stojąca na romańskich fundamentach ma kształt gotycki, choć nakrywa ją barokowy hełm. Wnętrze świątyni utrzymane jest w stylu barokowym. Z tego okresu pochodzą malowidła pokrywające sklepienie oraz ołtarze.
Atrakcje wewnątrz
