Chata Mennonicka

Chata z 1770 roku to jeden z najcenniejszych zabytków mennonickich, stanowiący przykład budownictwa typowego dla terenów powodziowych. W jego wnętrzu prezentowana jest wystawa eksponatów przedstawiających codzienne życie rolników i rybaków.

Kryty strzechą dom został wyposażony w podcień na pięciu słupach, dawniej pełniący rolę spichrza. Rozstaw słupów pozwalał na wjechanie wozem z workami zboża, które wciągano do wnętrza przez specjalny otwór w suficie.

Dom zbudowany jest z sosnowych bali łączonych na tzw. jaskółczy ogon, a w jego konstrukcji wyróżniają się bardzo szerokie deski, świadczące o wielkości używanych do budowy drzew. Uwagę przyciąga nieproporcjonalnie wysoki dach, niemal trzykrotnie wyższy od ścian.

Dawniej obok chaty znajdowała się też murowana obora, stajnia, chlewnia i wozownia, drewniana stodoła, ceglana kuźnia, owczarnia i piwnice. Jeden z zachowanych budynków gospodarskich posiada ruchomą pochylnię dawniej przeznaczoną do wprowadzania zwierząt gospodarskich na wyższe piętro podczas wylewu wód. Chata stanowi pozostałość po mennonitach - holenderskich osadnikach sprowadzonych do Polski w okresie reformacji.