Għar il-Kbir, czyli Wielka Jaskinia, to tzw. osada troglodytyczna, czyli kompleks jaskiń zamieszkiwanych prawdopodobnie przez praprzodków dzisiejszych ludzi. Składa się z ośmiu naturalnych kawern, ułożonych na dwóch poziomach. Niektóre z nich noszą ślady sztucznego powiększania, w wielu znajdują się ułożone z kamieni ściany i przegrody. Jaskinie są w pełni dostępne dla zwiedzających.
Nie ma pewności, od jak dawna jaskinie były zamieszkiwane. Ich znana, odnotowana w źródłach pisanych historia sięga XV w. Skalne nisze były schronieniem dla ludzi na przestrzeni XVI i XVII w., gdy zamieszkiwało je aż 24 rodziny (około 120 osób), wraz z licznymi zwierzętami. Ostatni mieszkańcy opuścili Għar il-Kbir dopiero wtedy, gdy zmuszeni zostali do tego nakazem Brytyjczyków.
Għar il-Kbir, wraz z ich mieszkańcami, stały się rodzajem atrakcji turystycznej już w XVII i XVIII w. Pierwszy opis tego miejsca znajduje się w książce "Mundus Subterraneus" („Świat podziemny”), słynnego uczonego i teologa, Atanazego Kircherera (1602-1680).
Atrakcje wewnątrz
