Pałac Rektorów to dawna siedziba Małej Rady, która wspólnie z Dużą Radą i Radą Uproszonych stanowiły demokratycznie wybierany rząd Republiki Raguzy, zwanej Republiką Dubrownicką. Z zapisów w kronikach miejskich wynika, że Pałac Rektorów istniał już w XIII w. Zachowana do dziś budowla to obiekt łączący elementy gotyku, renesansu i baroku. Obecnie jest siedzibą muzeum, w którego zbiorach znajdują się meble, bogaty zbiór numizmatyczny oraz kolekcja broni.
Pałac Rektorów był wielokrotnie niszczony przez pożary i trzęsienia ziemi. Po raz pierwszy został niemal całkowicie zniszczony w wyniku wybuchu prochu strzelniczego w 1435 r. Odbudowę powierzono włoskiemu architektowi Onofrio della Cava, a następnie pochodzącemu z Florencji Michelozzo di Bartolommeo (zw. Michelozzo Michelozzi), którego dzieło zakończył Juraj z Dalmacji (podobnie jak budowę Wieży Minčeta). Po trzęsieniu ziemi w 1667 r. budowlę przywrócili do poprzedniej świetności budowniczowie sprowadzeni z Korčuli.
Ustrój Republiki Dubrownickiej był, jak na tamte czasy, bardzo demokratyczny. Najwyższa władza należała do Rektora, którego obierano raz w miesiącu (wyjątkowo na dłuższe okresy). Na czas sprawowania urzędu, Rektor przenosił się do pałacu i przysięgał nie zajmować się żadnymi sprawami prywatnymi, by móc w pełni poświęcić się służbie miastu. W Pałacu Rektorów, obok pomieszczeń przeznaczonych na spotkania władz, znajdowało się również więzienie i arsenał miejski.
Kres Republiki przypomina zegar, który zgodnie z tradycją zatrzymał się na godzinie 5.45 26 maja 1806 r. - dokładnie w chwili, gdy Dubrownik zajęły wojska Napoleona.
Atrakcje wewnątrz
