Oratorium Brompton

London Oratory, znane także jako Brompton Oratory to faktycznie kościół pod wezwaniem Niepokalanego Serca Maryi – bogato zdobiona, posiadająca wystawnie wyposażone wnętrza, neobarokowa budowla. Wzniesiono ją według projektu Herberta Gribble'a w 1884 r. Nazwa London Oratory wywodzi się od formy muzycznej oratorium, którą stworzył i propagował Filip Neri (1515-1595) – założyciel i patron zgromadzenia, do którego należą księża sprawujący msze w kościele. Świątynia zaistniała w kulturze popularnej dzięki balladzie Nicka Cave'a pt. „Brompton Oratory”.

Filip Neri, właściwie Filippo Neri był włoskim duchownym, jednym z czołowych przedstawicieli kontrreformacji. To jemu kościół katolicki zawdzięcza stworzenie i popularyzację imponującej formy muzyki religijnej, jaka jest oratorium – pieśni religijne w formie dialogowej, wykonywane przez solistów, ze wsparciem chóru i orkiestry, niekiedy także narratora. Neri założył zgromadzenie filipinów (oratorianów) – pierwszą zakonną formacją katolicką, której członkowie nie składali ślubowania. Członkowie zgromadzenia propagują radosne, oparte na śpiewie i muzyce wyznawania wiary – do dziś kultywują muzykę oratoryjną, z której wykonań słynie świątynia w Brompton.

Najbardziej znanym członkiem zakonu oratorianów był John Henry Newman (1801-1890) –  angielski kardynał, filozof, teolog i pisarz. Uważany był za najwybitniejszego przywódcę anglokatolicyzmu, nurtu w kościele anglikańskim, skłaniającego się do przyjęcia pewnych dogmatów kościoła katolickiego. W wieku 44 lat dokonał konwersji, wybierając kościół katolicki, którego dzisiaj jest świętym.