Kościół Świętej Trójcy

Kościół Świętej Trójcy to neogotycka świątynia anglikańska, zbudowana według projektu Johna Dando Seddinga w latach 1888-1890. Znajduje się w niej znana kolekcja witraży, autorstwa m.in. Edwarda Burne-Jonesa, Williama Morrisa i Williama Blake'a Richmonda. W czasie, gdy został zbudowany Kościół Świętej Trójcy był najszerszym kościołem w Londynie, szerszym od katedry św. Pawła o 23 cm.

Pierwszym kościołem w tym miejscu była gotycka budowla z lat 1828-1830, zaprojektowana przez Jamesa Savage'a. Od strony zachodniej miała wejście otoczone ośmiobocznymi wieżyczkami zwieńczonymi iglicami. Pierwotnie świątynia miała służyć jako kaplica przy nowym kościele parafialnym pw. św. Łukasza, ale w 1831 r. otrzymała własną parafię. Została zamknięta i zburzona już po 50 latach, a na jej miejscu postawiono obecny kościół. Budynek został poważnie uszkodzony podczas bombardowań w trakcie II wojny światowej, ale został odbudowany do mniej więcej poprzedniego stanu na początku lat sześćdziesiątych.