Dom bankietowy

Banqueting House to jedyny budynek kompleksu pałacowego White House, zachowany w niezmienionej postaci po wielkim pożarze Londynu w XVII w. Pałac pierwotnie był rezydencją arcybiskupa Yorku, a następnie siedzibą królewską. Dom Bankietowy służył jako miejsce audiencji, wystawnych biesiad i balów maskowych. Zaprojektowany przez angielskiego architekta i twórcę scenografii teatralnych Indigo Jonesa w stylu palladianizmu, słynie z gigantycznych, zdobiących sufit malowideł Petera Paula Rubensa.

Budowę Domu Bankietowego rozpoczął Jakub I Stuart, a po jego śmierci w 1625 r. prace kontynuował Karol I Stuart, na którego zamówienie Rubens stworzył cykl dziewięciu wielkich obrazów (łączna powierzchnia ponad 200 m2), będących apoteozą rządów Stuartów. Płótna powstawały w Antwerpii, a następnie zostały zwinięte i przez rok czekały na transport do Londynu. Gdy je dostarczono do Domu Bankietowego, okazało się, że farba popękała, a zaprojektowane przez Indigo Jonesa żebrowanie sufitu ma inne wymiary, niż obrazy Rubensa. Ostatecznie prace przycięto i umieszczono na sklepieniu w 1636 r. Wynagrodzenie Rubensa opiewało na sumę 3000 funtów (odpowiednik dzisiejszych 200 tys.). Szkice monumentalnego dzieła znajdują się obecnie w zbiorach londyńskiej Tate Modern.

Karol I Stuart po raz ostatni przebywał w Domu Bankietowym 30 stycznia 1649 r., gdy przeprowadzono go przez główny pawilon do szafotu przygotowanego przed budynkiem. Po konflikcie z parlamentem i swoim głównym przeciwnikiem, Oliverem Cromwellem, król został osądzony, skazany i ścięty.