Zapora wodna w Solinie to najwyższa tama w Polsce. Ma 81,8 m wysokości i 664 m długości. Została wybudowana w latach 60. XX w. na rzekach San i Solinka. Wnętrze zapory jest udostępnione do zwiedzania. W wyniku jej budowy powstało sztuczne Jezioro Solińskie (nazywane Bieszczadzkim Morzem). Na dnie Jeziora Solińskiego znajdują się dawne tereny wsi (m.in. Soliny i Wołkowyi), które zostały zatopione w czasie napełniania zbiornika.
Wokół historii budowy zapory wyrosło wiele mitów. Jednym z nich jest informacja o tym, że z wysoka dostrzec można zabudowę dawnych wsi (np. wieże kościelne). Informacja ta jest jednak nieprawdziwa, gdyż przed rozpoczęciem zapełniania zbiornika tereny te zostały przygotowane, a wszelkie budowle usunięte.
Pierwszy projekt zagospodarowania hydroenergetycznego Sanu poprzez budowę zapory powstał już w 1921 r. Prace mające na celu rozpoznanie geologiczno-hydrologiczne zostały jednak przerwane przez wybuch II wojny światowej. W latach 50. powstała jednak nowa koncepcja zabudowy doliny Soliny. Wstępny rozruch pierwszej turbiny odbył się w 1986 r. Budowa zapory trwała prawie 9 lat.
Atrakcje wewnątrz
