Barokowa Archikatedra św. Jana Chrzciciela kryje wiele skarbów, wśród których na uwagę zasługuje ołtarz główny z XVII wieku, wykonany z czarnej gruszy libańskiej i opatrzony złotą dedykacją. Obok ołtarza znajdują się dwa XVII-wieczne obrazy o tematyce religijnej.
Ewenementem jest tutejsza zakrystia akustyczna, której konstrukcja została przemyślana tak, aby odbijała najlżejszy szept. W zakrystii eksponowane są skarby świątyni sprzed pożaru, w tym brązowa XIV-wieczna chrzcielnica ze zburzonego kościoła farnego pw. św. Michała oraz kopia całunu turyńskiego.
W katedrze można również obejrzeć kopułowe kaplice boczne, polichromie autorstwa czeskiego malarza Józefa Meyera, słynny obraz Matki Boskiej Płaczącej w ołtarzu bocznym, chór muzyczny z prospektem organowym, nagrobek Marcina Leśniowolskiego z XVII wieku.
Obecny wygląd świątyni jest efektem jej odbudowy po pożarze w 1752 roku. Udział w powstaniu nowego obiektu miał ks. Franciszek Koźmiński, który wprowadził dodatkowe przęsła do jednonawowego kościoła, mające podeprzeć nadwątlony przez ogień strop. Z jego inicjatywy również powstała akustyczna zakrystia, której specyfika sprowadza się do zastosowania specjalnych krzywizn sklepienia przenoszących dźwięk z jednego krańca na drugi.
Atrakcje wewnątrz
